κείμενο από τη συνέλευση μεταναστών και αλληλέγγυων ΑΣΟΕΕ
Τη χωρά αυτή θα τη γνωρίσεις καλά μόνο αν καταφέρεις να περάσεις το φράχτη στον Έβρο, μόνο αν δεν πνιγείς κάπου στο Αιγαίο. Από τα κέντρα κράτησης στην αμυγδαλέζα, την Κόρινθο, το Παρανέστι μέχρι την Πατησίων, την πλατεία Αμερικής, την Αχαρνών, η καθημερινότητα για όσους και όσες έχουν το λάθος χρώμα ή τα λάθος χαρτιά είναι ασφυκτική. Ή μάλλον αφόρητη.
Στο κέντρο της πόλης αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Χωρίς χαρτιά σου είναι αδύνατο να δουλέψεις. Αλλά κι όταν βρίσκεις δουλειά, είναι μαύρα, χωρίς ασφάλιση με το αφεντικό να σε κάνει ό,τι θέλει, κι εσύ να είσαι αναγκασμένος/-η να το υπομένεις γιατί αλλιώς θα καλέσει τους μπάτσους. Χωρίς χαρτιά δεν μπορείς να κινηθείς ελεύθερα, να επισκεφτείς τους γονείς και τις/τους φίλες/-ους σου. Χωρίς χαρτιά, όταν αρρωσταίνεις, δεν είσαι σίγουρος/-η αν το νοσοκομείο θα σε δεχτεί. Χωρίς χαρτιά, ο νοικάρης σου, αν του καθυστερήσεις λίγο το νοίκι, είναι έτοιμος να σε πετάξει στο δρόμο κι εσύ ή θα πληρώσεις ή θα φύγεις γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Χωρίς χαρτιά, δεν μπορείς καν να κυκλοφορήσεις στο δρόμο, συχνά κλείνεσαι σπίτι σου όταν πέφτει ο ήλιος. Και όταν μαζεύεις το θάρρος και τελικά βγαίνεις έξω, περπατάς διστακτικά και γεμάτος/-η φόβο. Κάθε έξοδος από το σπίτι είναι σαν περιπέτεια, βγαίνεις και δεν ξέρεις αν θα ξαναγυρίσεις, γιατί ένα μέρος όπου σίγουρα μπορεί να πας…
…είναι τα στρατόπεδα κράτησης ή κάποιο αστυνομικό τμήμα. (η συνέχεια εδώ)
Αυτοδιαχειριζόμενος χώρος ΑΝΑΤόΠΙΑ 